„Новинар“ за висока чувствителност – Прв подкаст од Северна Македонија

Важен дел од нашиот проект Е-движење – потенцијал на голема чувствителност, е да шириме знаење за чувствителноста. Имавме привилегија дека лицето со кое интервјуиравме за Подкаст беше добро познат новинар во градот Дебар, но и пошироко. Таа ги сподели своите искуства со нас, лични и професионални негативни и позитивни.
Вјолца Садику, новинарка, писателка на документарен филм, сопруга, мајка и изведувачка пишува за своето искуство како што следува:
„Екипата на градинка Брешија ме замоли да бидам учесник во еден проект, да зборувам за мојата чувствителност, за моите искуства. Навистина е тешко за настани, животот има и подеми и падови, има и добри, има и лоши, има многу пати што нè натерале да тагуваме, да плачеме, но има моменти кога уживавме, смеевме, животот не е секогаш добро, но во мојот професионален ум има нешто во моето сеќавање што дури и кога го паметам, многу добро кажувам дека помина тој период. Кога дојдоа кај нас жителите на Косово, кои беа истерани од војната, имаше мајка која не знаеше каде е нејзиното бебе, завива, врескаше, врескаше, моето бебе, моето бебе, таа мајка плачеше, Не можев да си го дозволам тоа, наместо да и ’дадам на храброста што ќе ја најдеме, ме натера да се чувствувам како плаче, веднаш трчавме, контактиравме со сите македонски колеги кои работат на разни телевизиски станици за да алармираат четиригодишно дете е изгубени Мајката плачеше затоа што ја возеа со автобус, но рече дека детето е во Македонија. Но, два и пол часа со сите колеги, со сите врски што можевме, се обидовме да го најдеме бебето. Но, неколку часа подоцна, нè повика еден колега од нашиот град Кичево и ни рече дека бебето е во Кичево, испративме специјален тим да го земеме бебето, а додека бебето не пристигна во Дебар, не знам колку солзи имам пролеана со мајката на бебето, дури и сега кога ќе кажам дека сум презаситена од емоции. Беше г-ѓа Севдије Војника кога ја обединивме мајката со бебето, не знам, го немам тоа чувство, дури и ако направивме добро, но и да ја разделиме мајката од бебето, тоа беше една работа не сакаат да се сеќаваат многу, бидејќи тоа е многу лош период. Секој сака да постигне нешто повеќе, но не знам, јас сум малку оптимист по природа, затоа што се надевам на себе си, секогаш се обидов да работам таму каде што сакам, не го сакав трикот , Не знам, дури и со колегите кога ќе разговарам со нив, им кажувам дали можат, ако не можат тоа не е крај на светот, но секогаш сум среќен со тоа што го правам “.